martes, 5 de julio de 2011

TORNEIG INTERPENYES


Y llegó el gran día, el día que muchos esperamos con ansiedad por varios motivos. Unos para demostrar que son los mejores, otros para conseguir poner caras a conocidos en la red, otros para pasar un buen día entre amigos y otros para hacer un poco de deporte.
En definitiva ya llegó el VII Torneo Interpenyas de los Arlekinats.com.
Seguramente muchos de los que leéis este Blog lo conocéis pero para quien no lo conozca diré que se trata de un torneo de Fulbito creado por la Penya del Sabadell Arlekinats.com, para hacer un día de “germanor” entre los socios y peñistas del C.E. Sabadell.
Es una idea que llevó a cabo su presidente el gran Manel Escribà, un arlekinado de pura cepa.
Se trataba de hacer un torneo donde jugaran peñas del C.E. Sabadell y que fuera lúdica, amateur y sobre todo sirviera de unión de esa gente que cada 15 días se juntan en la nova Creu Alta para animar y sufrir con su equipo, todos unidos por unos colores y un escudo.
El torneo dio sus primeros pasitos hace siete años y durante ese tiempo ha madurado y se ha consolidado como un torneo muy especial y carismático.
Gracias al esfuerzo de gente como el Manel, o Miguel Ángel (almunia), Jordi Romagosa (birrero) y muchos otros hemos podido disfrutar de un día entre amigos donde disfrutamos del deporte y de nuestro club.
Los primeros años fueron duros, algunas peñas se tomaron el torneo demasiado “en serio” trajeron equipos enteros de jugadores de futbol, sin ser de las propias peñas, se dedicaron a conseguir gente muy buena para ganar el torneo como fuera, olvidando el carácter lúdico deportivo del evento creado por y para socios de las peñas exclusivamente.
Los dos primeros años el ambiente se enrarecía mucho, pero poco a poco los creadores del torneo fueron limando esos fallos e intentando poner solución a esos vacíos en el reglamento que hacía que alguna gente se aprovechara para ganar el torneo sin muchos esfuerzos.
La solución fue lo más justa posible, a partir del tercer año era IMPRESCINDIBLE ser socio del Sabadell. Una regla que enfadó a unos y alegró a otros, las reglas cambiaban para intentar subsanar ese tipo de problemas.
Piña con grito pre-partido
Ese año varias peñas comunicaron su disconformidad y dejaron de jugar el torneo, los demás nos buscamos la vida para conseguir que todos nuestros componentes del equipo fuéramos socios, porque en definitiva el origen era ese, un día para la gente del C.E. Sabadell, para mí personalmente fue un paso muy importante para darle el punto de diferencia que necesitaba un torneo totalmente diferente a los típicos torneos de veranos de cualquier ciudad.
Ese tercer año también tuvo una característica y es que después de jugar dos años seguidos en el pabellón de Can Balsach, jugaríamos en la nave adyacente del Club Natació Sabadell.
El torneo empezaba a coger forma y quería recuperar los orígenes por los que sus creadores habían luchado mucho y ese año se puso la primera piedra importante, pese a todo el exilio no acabó de gustar a nadie y nació otro grave  problema que necesitaba urgentemente una solución, el arbitraje.
El cuarto año fue “el retorno “ a Can Balsach, unas instalaciones remodeladas y mucho mejores que las del Club Natació, y en el tema deportivo se hizo una revolución, el arbitraje sería totalmente amateur y auto gestionado por la propia dirección del torneo.
Después de terminar el campeonato anterior y ver que los fallos arbitrales consiguieron enfadar a todos los participantes tomé una decisión, me puse en contacto con Manel Escribà y me ofrecí a buscar una solución buscando una persona que hiciera de mesa y dos árbitros que pese a no dedicarse a arbitrar se encargarían de crear unas reglas y pondrían todas las ganas del mundo para que no ocurriera lo que pasó el año anterior.
Conseguí hacer partícipe de mis deseos de mejorar ese aspecto a dos  grandes amigos, Joan Carles Varea y  Jordi Romagosa, trabajamos muy duro para hacer que las cosas mejoraran, y lo conseguimos, fue un pasito adelante en el torneo y se demostró que con ganas y esfuerzo se puede mejorar. Todo el mundo quedo contento con el cambio.
Los partidos se tranquilizaron y se consiguió que los equipos se envolvieran de nuestras ganas por mejorar y pudimos disfrutar de un gran torneo donde todo funcionó  dentro de lo esperado, siempre con alguna excepción creada por los nervios de los jugadores y las ganas de ganar pero que no pasaron nuca de ahí.
A partir de ese año siguió la filosofía de equipo del arbitraje amateur intentando mejorar cada año un poquito e implicándose mucho en el torneo en lugar de ir a pasar el día para cobrar lo poco que pueden cobrar sin preocuparse de nada mas, ahora los árbitros y la mesa aparte de ser gente conocida por todos se involucran con los equipos y ayudan en todo lo que pueden y eso hace más grande y mejor  el evento.
De ahí hacia adelante todo ha ido a mejor, los equipos cada año se dan más cuenta de lo que se trata este torneo y cada pasito que se ha dado ha sido para mejorar, han llegado equipos nuevos, con muchas ganas de ganar y pese a algún jugador que se le nubla la vista en algún momento todo funciona casi como un reloj Suizo y eso se debe a la gente que está trabajando para conseguir lo que un día unos pocos soñaron, un torneo amistoso donde prevaleciera el amor a unos colores y que eso sirviera para pasar un día conociendo y hablando con gente que año tras año intenta disfrutar de la jornada lo mejor posible.
Personalmente estos siete años me han servido para ponerle cara y nombre a muchas personas que solo conocía por la pantalla del ordenador, buena gente, gente que quiere ganar en la pista pero que cuando acaban los partidos se pone a hablar con una sonrisa en la boca y sin ningún resentimiento.
Probablemente muchos de los que leáis esto necesitareis más información (la mayoría no porque ya me conocéis), os puedo decir que yo participo en el torneo con el equipo de Resistencia-Foreros, un equipo que se fundó hace siete años a raíz de conocer a varia gente en el foro www.cesabadell.org después de jugar unas pachangas y unos amistosos decidimos crear un equipo llamado Foreros, en nuestro primer Interpenyas conocimos un equipo de nueva creación, eran los Resistencia, en el segundo año de nuestra participación tuvimos muchas bajas y no había suficiente gente para poder apuntarnos al torneo, entonces surgió la posibilidad de fusionar los dos equipos y así se fundó los Resistencia-Foreros, ese año, conmigo de entrenador conseguimos nuestro primer triunfo (veníamos de conseguir el subcampeonato contra la peña Nova Peña Creu Alta el año anterior).
Cenita post-partido
A partir de ahí hemos tenido pocos cambios, somos un grupo muy unido y que lo único que deseamos es pasarlo muy bien, nuestro objetivo es llegar sanos y salvos al final del torneo para ir a cenar todos juntos junto con nuestras parejas y disfrutar de una velada extraordinaria.
Todo el mundo nos conoce y sabe el buen rollo que desprendemos, hablamos con todos y nos gusta echar unas risas en cualquier momento aunque sea con los rivales, OJO, eso no quiere decir que no queramos ganar, pero sabemos nuestras limitaciones y sabemos hasta donde podemos llegar.
Nuestra cruz son las lesiones, cada año tenemos muchas y algunas importantes pero sobre todo siempre son al principio del torneo, cosa que nos perjudica notablemente.
Este año me ha tocado a mí, Rotura Fibrilar en el gemelo y el sóleo, con afección en el tendón de Aquiles, una gran putada, i Jabo con una salida de hombro,  el año pasado fue Sergio 100% y Pedro, el anterior fue el año del Randel… y así “hasta el infinito y más allá” jajajaja. 
Rotura Fibrilar Gemelo Interno
(Por cierto, quiero dar las gracias a todos aquellos que se preocuparon por mi lesion y que me dieron muchos animos para recuperarame lo antes posible, sobre todo a mis compañeros de equipo por preocuparse de mi situacion desde el primer minuto. Gracias a todos.)
Nos hacemos viejos pero aun así somos uno de los equipos a batir.
Nuestro Derbi es contra el equipo anfitrión, los Arlekinats.com (hay que decir que la mitad de nuestro equipo es de esa peña, jejejeje), son partidos duros, con fuerza y al límite, pero tanto antes de empezar como al acabar todos somos amigos, eso es lo bonito del futbol y así es como hay que entenderlo.
Durante un tiempo fuimos la pesadilla del equipo de la Força Arlequinada, unos chavalitos que empezaron muy jóvenes su andadura por el torneo, pero que nosotros siempre hemos sido sus primeros valedores y los primeros en reconocer que el futuro era suyo, les tenemos mucho aprecio y a día de hoy con una media de 16/17 añitos son los vigentes campeones y ganadores dos veces seguidas del torneo, cosa que nadie había conseguido aun.
Ya no tenemos presión, jugamos para ganar pero sin ansia por quedar en un primer puesto, nuestro historial dice que somos uno de los mejores equipos del torneo y año tras año demostramos que queremos seguir en la brecha, no sé lo que duraremos, este año hemos empezado a renovar la plantilla y a incorporar un poco de juventud, hemos fichado a gente como el Yago (tremendísima calidad) y Albert (un tío de equipo, todo corazón),a  los más veteranos nos cuesta cada vez más y poco a poco debemos ir dejando paso a los que empujan por debajo.
Cada año se incorporan equipos nuevos, siempre hay alguno que te sorprende por la calidad de sus jugadores y otros ves claramente que necesitan unos pequeños detalles para ser un equipo ganador del torneo, poco a poco el Interpenyas se está haciendo un hueco en el mundillo este de los campeonatos de verano y eso es muy bonito, porque lo sientes tuyo, sientes que eres algo de él y que si todo funciona estas contento porque quiere decir que el granito de arena que ponemos todos nosotros sirve de algo.
Podría ponerme a decir algo de todos los equipos o de los jugadores o hablar de nuestro equipo con los resultados de todos estos años pero mi intención es hacer un pequeño resumen de estos siete años disfrutando de este torneo sin centrarme en algo muy personal. 
Eso si os voy a poner algunas estadísticas del torneo y muchas de ellas curiosas, como por ejemplo el Zamora del torneo, o los pichichis. http://www.pdfupload.net/p.php?file=Estadisticas Interpenyas.pdf


Me gustaría dar las gracias al Manel Escribà, a la penya .com y a  todos los que hacen posible este torneo que ha creado una familia arlequinada unida y feliz, sin el Interpenyas el final de temporada de nuestro Sabadell no sería el mismo, espero que tengamos muchos años de Torneo y que podamos disfrutarlo.
Estas últimas palabras son para mi equipo, ese que se une a medida que pasan los años, ese que me ha regalado varios trofeos, ese que me hace estar orgulloso por pertenecer al equipo con mejor feeling del mundo, ese que pase lo que pase nunca tiene un reproche para ningún compañero, ese que me hace desear que llegue el verano para jugar a su lado y tener agujetas tres  días seguidos por forzar más de la cuenta, ese que te anima cuando estas tirado en la banda lesionado, ese que sea cual sea la copa que gana siempre canta lo mismo “LA RESISTENCIA ENTERA SE VA DE BORRACHERA”  (y además lo hace, jejeje).
Gracias a todos, gracias a los que están, gracias a los que estuvieron, y gracias a los que vendrán, espero que sigamos disfrutando cada año como el primero y que en los buenos y malos momentos nunca cambien nuestra filosofía, lo primero LA AMISTAD, os quiero un montón.
(Mención especial para mis veteranos Pedro, Murci, Mutio y Birri)
Cuarta Posición
David, tercer Zamora consecutivo

9 comentarios:

  1. Podia haber escrito sobre la participacion de mi equipo en los torneos pero he preferido hablar sobre la historia del Interpenyas en global, espero que os guste.

    ResponderEliminar
  2. Cada vez que escribes, me emocionas!!!, me alegro que hayas creado este blog, porque con lo reservado que eres, la gente que no te conoce, sabrá de ti y los que te conocemos, te querremos aún mas, TQM

    ResponderEliminar
  3. No te voy a decir nada especial, ya sabes que creo que escribes muy bien. Te conocía solo un poquito, aunque ultimamente, y sobretodo a traves de lo que escribes, creo que te voy conociendo un poco más. Eres muy grande Xavi.

    ResponderEliminar
  4. Muchas gracias amigo, lo unico que hago es intentar explicar mis sentimientos, muchos de ellos iguales o parecidos a los vuestros.

    ResponderEliminar
  5. Joder como mola tu Blog, se nota que hablas con el corazon y de paso nos enteramos de muchas interioridades que seguro que sabia poca gente, felicidades y sigue escribiendo asiduamente.

    ResponderEliminar
  6. M'ha molat l'article.

    ResponderEliminar
  7. Molt bé Panso!!!! Molt bon blog!!!!

    Mutio!!!

    ResponderEliminar
  8. Ets una mica marieta, però de tant en tant m'agrada llegir aquest article, ja que és el que sentim molts arlequinats.

    ResponderEliminar

Gracias por tu comentario.